Bożą ręką malowane :-)

Mija rok, który niewątpliwie jest jakimś wyznacznikiem czasu.
Kilka niespodziewanych spraw, które udało się zrealizować...
kilka zaprzepaszczonych szans...
kilka też takich, które - jak wierzę - czekają na swą realizację... 

Jest we mnie wiele pragnień, marzeń,
ale chyba tym największym jest to, abym nie
komplikowała spraw, którym Pan Bóg błogosławi.

Kiedyś wydawało mi się, że szczęście wynika z braku pragnień,
czyli bycia zadowolonym z tego co się ma.
To prawda, ale są jednak marzenia "Bożą ręką malowane",
którym czasami trzeba ze strony ludzkiej trochę dopomóc,
a przynajmniej nie przeszkadzać.




Realizacji przede wszystkim wszelkich
Bożych marzeń względem nas - życzę -
i umiejętności przyjmowania zarówno
przeszłości jak i przyszłości tak,
aby nie były one dla teraźniejszości ciężarem.

"tolle lege" czyli "zjedz ten zwój" (Ez 3,1)

Po adwentowej mobilizacji, po niesamowitym potoku
słowa-Słowa głoszonego podczas rorat,
po zachęcie jaką bez wątpienia była i jest adhortacja
"Verbum Domini", po tym jak z przepowiadanego Słowa
narodziła się – jak wierzę – cząstka Ciała Pana w nas,
nastała cisza, tak jakby czegoś zabrakło…

W jednej z poznańskich parafii powstał pomysł,
aby w odpowiedzi na najnowszy dokument Ojca Świętego,
rozpocząć czytanie Pisma Świętego tak, aby to uczynić
 w ciągu nadchodzącego roku. Początkowo dość sceptycznie
podeszłam do tej idei, ponieważ zwykle trudno mi jest
mieścić się w sztywnych schematach.

W końcu przekonały mnie następujące słowa:
„Przecież nie musisz ciągle gnać do przodu. Więc siądź i słuchaj”.

Może rzeczywiście warto siąść i zdobyć się na trud,
by w całości przeczytać List Pana Boga skierowany do człowieka,
bo jak mówi adhortacja:
"Spełnia się tutaj proroctwo Izajasza o skuteczności słowa
Pańskiego: podobnie jak ulewa i śnieg spadają
z nieba, aby nawodnić ziemię i zapewnić urodzaj,
tak słowo Boże « nie wraca do Mnie bezowocne,
zanim wpierw nie dokona tego, co chciałem,
i nie spełni pomyślnie swego posłannictwa » (Iz 55, 10-11)."

Myślę, że nie raz będę musiała ukłuć widelcem
i przyciąć nożem swe rozleniwione sumienie po to,
by systematycznie zasiadając do stołu Słowa Bożego,
łyżką zaczerpnąć Pokarmu, który
”jest obmyciem, oczyszczeniem, twórczą mocą,
przemieniającą nas w istoty Boże”.(z adhortacji B16)

Dziękuję za natchnienia, które czynią mnie szczęśliwą.
Proszę o modlitwę i zachęcam do podjęcia podobnych decyzji.
Razem będzie nam raźniej :-)
 

 Oto link do przykładowego schematu czytania:
http://www.przk.pl/upload/articles/2009/Biblia/BIBLIA_W_ROK.pdf

 

MOC w słabości

Podczas rekolekcji w Zaborówcu dotarło do mnie m.in. to,

że trudności przeżywane np. w relacji z drugim człowiekiem,
zbliżają do Pana Boga. Faktycznie, próbując szukać mądrości
i rozwiązań sytuacji trudnych, zwracamy się do Tego,
który jest źródłem wszelkich dobrych natchnień.

Dziś, dokładnie tę samą myśl usłyszałam w innym aspekcie,
a mianowicie, że moje wady i słabości nie oddalają mnie
od Boga Ojca, lecz wprost przeciwnie - przybliżają.
Brzmi to paradoksalnie, ale prawdą jest,
że sama o własnych siłach nie jestem w stanie
poradzić sobie ze swoimi ułomnościami.
(mam nadzieję, że dobrze zrozumiałam sens)

Gdy jakiś czas temu usłyszałam,
że warto uwielbiać Pana za swe wady,
pomyślałam: „phi! ciekawe jak?”
Dzisiaj zrozumiałam, że moje wady powodują,
że zwracam się do Boga, a życie w Jego bliskości
to stan, w którym nic tylko wykrzyknąć:
"Uwielbia dusza moja Pana mego MOC!"

I choć biała szata mej nieśmiertelności
wymaga ciągłego oczyszczania,
to mogę mieć pewność,
że będąc w troskliwych rękach swego Stwórcy,
nigdy tej bieli całkowicie nie utracę.

Wolę z Panem Bogiem chodzić w ciemnościach,

niż samotnie w świetle.

o innej Rodzinie

Będąc samotnym rodzicem nie łatwo jest mi przeżywać
Uroczystość Świętej Rodziny, gdyż mam poczucie
niespełnienia i połowiczności.
Myślę, że podobnie czują się ludzie samotni,
z rodzin rozbitych czy bezdzietne małżeństwa.

W adhortacji apostolskiej na temat życia rodzinnego
Jan Paweł II napisał:
„Bardzo wiele osób na świecie, niestety,
nie może w żaden sposób odwołać się do tego,
co określa się w ścisłym sensie pojęciem rodziny.(...)
Nikt nie jest pozbawiony rodziny na tym świecie:
Kościół jest domem i rodziną dla wszystkich,
szczególnie zaś dla utrudzonych i obciążonych (Mt 11,28)".

Czasami ludzie pytają mnie jak sobie radzę z samotnością?
Odpowiadam wtedy, że generalnie sobie nie radzę,
ale wiem jedno: w pojedynkę zginę, więc staram się
być otwarta na ludzi, a wspólnota Kościoła zdaje się
być mi bliższą niż np. kuzynostwo, które żyje własnym życiem.
Dlaczego?
Kościół uczy mnie życia w bliskości z Panem Bogiem,
uczy zrozumienia sercem, że nigdy już nie jestem sama,
bo jest nas co najmniej dwóch - On i ja.

Ten  wymiar wewnętrzny jest dla mnie darem bezcennym,
 szczególnie w sytuacjach kiedy czysto ludzkie czy racjonalne
argumenty stają się niewystarczające.

Na drastyczne pytanie:
„Czy życie w samotności jest kalectwem?”
znajduję taką odpowiedź:

Możesz być sam,
lecz nie wolno ci być samotnym.
Samotność nie może być śmiertelną raną w twoim sercu.
Tylko ty możesz coś zmienić.
Musisz swoją miłością budować pomosty
ku innym.
Pomosty miłości potrzebują dużo cierpliwości,
ale to się opłaca.
Na nich bowiem leży szczęście twoje.
(autor nieznany)

Bożonarodzeniowo inaczej

Gdy kilka dni temu zobaczyłam żłóbek
jednoznacznie kojarzący się z Bożym Narodzeniem,
na który pada cień krzyża, pomyślałam:
"Obraz prawdziwy aż do bólu, ale tak bardzo odbiegający
od sielankowego stereotypu, do którego jesteśmy przyzwyczajeni."

Drugiego, podobnego wstrząsu doznałam słysząc
refleksję pasterkowego homilety dotyczącą tego,
że Pan Jezus został złożony w żłobie czyli w miejscu,
gdzie zwykle kładzie się jedzenie dla bydła,
a my karmiący się Słowem, które stało się Ciałem Pana,
często zachowujemy się gorzej niż zwierzęta.

Mimo to, Nowonarodzone Ciało - przez nas Ukrzyżowane -
stało się ratującym nas Pokarmem Życia.

Panie Jezu, dziękuję, że zszedłeś do poziomu obory
i zechciałeś zamieszkać w chlewiku mego serca,
tam gdzie jest mój lęk i wstyd.

"Boże Przychodzenie"

Boże Narodzenie to pokój i wybawienie
płynące z Betlejemskiej groty.
Z drugiej strony to jakby pełne dynamizmu
Boże Przychodzenie
pomimo niegościnności świata, który tworzymy.

Panie Jezu, otwieraj nas na nowo,
dodawaj sił do przemiany
i daj głębię radości z tego,
że TY - EMMANUEL ciągle jesteś z nami.

Pozdrawiam z darem modlitwy :-)

Roratni maraton rekolekcyjny AD 2010

Tegoroczne Roraty były dla mnie mocnym uderzeniem
słowa o Słowie, dzięki temu, że m.in. rozważana była ostatnia
adhortacja Ojca Świętego "Verbum Domini".
Trudny to dokument pokazujący jednak
niezwykłe aspekty Bożego Słowa.

Homilie głoszone na bazie adhortacji mobilizowały do
samodzielnego jej czytania, by zyskać większe zrozumienie.
Cytaty, które w pierwszym okresie rorat dostawaliśmy
do rozważania przez cały dzień uruchamiały nie tylko
wewnętrznie, ale prowokowały chociażby do ożywionej
wymiany myśli wśród uczestników.
Odbywało się takie całodzienne duchowe "przeżuwanie słowa".

Potem nagle czegoś istotnego zabrakło, ponieważ
nie dostawaliśmy już cytatów na karteczkach.
Dla mnie jakby poprzeczka została podniesiona wyżej,
gdyż cytaty trzeba było wyszukiwać w adhortacji samodzielnie,
co sprawiło, że niektóre fragmenty czytałam błyskawicznie,
a niektóre wielokrotnie :-).

<>< <>< <><

Spełniając prośbę kilku osób, poniżej zamieszczam
niektóre roratnie cytaty z adhortacji:

Realistą jest ten, kto w Słowie Bożym
rozpoznaje fundament wszystkiego.

SŁOWO STAŁO SIĘ KRÓTKIE.
Pisma rosną wraz z czytającym.

Słowo cichnie,
staje się śmiertelną ciszą,
ponieważ mówiło, aż zamilkło,
nie pominąwszy niczego,
co miało nam przekazać.

Bóg mówi także Swym Milczeniem.
Jego Milczenie jest przedłużeniem Słowa.

Tekst biblijny może właściwie
zrozumieć tylko ten, kto sam
przeżył to, o czym mówi tekst.

Litera Ewangelii zabijałaby,
gdyby wewnątrz nie istniała
uzdrawiająca łaska wiary.
św.Tomasz z Akwinu

WŁAŚCIWIE INTERPRETUJEMY TEKSTY BIBLIJNE,
GDY STARAMY SIĘ ODKRYĆ WIARĘ, KTÓRĄ ONE WYRAŻAJĄ,
I JEŚLI ŁĄCZYMY TĘ RZECZYWISTOŚĆ Z
DOŚWIADCZENIAMI LUDZI WIERZĄCYCH NASZYCH CZASÓW.

Kościół nie żyje samym sobą,
lecz Ewangelią, z której zawsze i wciąż
czerpie wskazania na dalszą drogę.

Uczniowie z Emaus zaczynają patrzeć
w nowy sposób na Pisma(…)
to, co wydarzyło się w tamtych dniach,
nie jawi się już jako porażka,
ale jako spełnienie i nowy początek.
(Związek między słuchaniem słowa i łamaniem chleba)

Kiedy obcujemy z Tajemnicą [eucharystyczną],
i upada okruszyna, czujemy się
zagubieni. Kiedy zaś słuchamy słowa Bożego i
do naszych uszu przenika słowo Boże oraz ciało
Chrystusa i Jego krew, a my myślimy o czym
innym, na jakież wielkie niebezpieczeństwo się
narażamy?

Kobiety potrafią pobudzić do słuchania Słowa,
osobistej relacji z Bogiem i ukazywać sens przebaczenia
i ewangelicznego dzielenia się.

Trzeba głosić nie jakieś słowo pociechy,
lecz słowo, które porusza, wzywa do
nawrócenia, umożliwia spotkanie z Nim, dzięki
któremu rozkwita nowa ludzkość.

<>< <>< <><

 Trzecia część roratnich rozważań to takie naturalne

wejście na drogę prowadzącą od Nazaretu po Betlejem.
Może zamieszczę chociaż dwie myśli-perełki, mając cichą
nadzieję na szerszą publikację autora tych przemyśleń ;-).

Miłość Józefa do Maryi była tak wielka,
że nie patrzał na Nią przez pryzmat "swojego zranienia",
które mógł odczuwać, ale przede wszystkim pragnął Jej dobra.

Druga myśl: Dla Pana Boga najbardziej inteligentnym
jest ten człowiek, który wybierając, rozumie co wybiera.
Maryja była inteligentną, ponieważ poprzez swoje "Fiat"
wiedziała, że wybiera wolę Bożą mimo,
że jej do końca nie rozumiała.

<>< <>< <><

Cudownie jest odkrywać prawdę,
że Słowo jest Stworzycielem ciała-stworzenia,
które niczego nie odbiera, a daje wszystko.

Jak mawiał św. Ambroży:
Gdy człowiek bierze do ręki z wiarą
Pismo święte i je czyta, znów przechadza się
z Bogiem w raju.

Za ten roratni czas przechadzania się z Panem Bogiem po raju
DZIĘKUJĘ :-)

„moja” Pieśń na pieśniami

Piękny dziś słychać w Liturgii dialog
Boga-Oblubieńca z człowiekiem-oblubienicą:

Cicho! Ukochany mój! Oto on! Oto nadchodzi! Biegnie przez góry, skacze po pagórkach. Umiłowany mój podobny do gazeli, do młodego jelenia. Oto stoi za naszym murem, patrzy przez okno, zagląda przez kraty. Miły mój odzywa się i mówi do mnie: "Powstań, przyjaciółko ma, piękna ma, i pójdź! Bo oto minęła już zima, deszcz ustał i przeszedł. Na ziemi widać już kwiaty, nadszedł czas przycinania winnic, i głos synogarlicy już słychać w naszej krainie. Drzewo figowe wydało zawiązki owoców i winne krzewy kwitnące już pachną. Powstań, przyjaciółko ma, piękna ma, i pójdź! Gołąbko ma, [ukryta] w zagłębieniach skały, w szczelinach przepaści, ukaż mi swą twarz, daj mi usłyszeć swój głos! Bo słodki jest głos twój i twarz pełna wdzięku". (Pnp 2,8-14)

Wstań... chodź... wyjdź z ukrycia... pokaż mi swą twarz…
 zacznij ze Mną rozmawiać...
bo w rzeczywistości jesteś piękny/a Moim Pięknem...

Tak, Panie. Cały czas mówisz do nas,
tylko że my zwykle Ciebie nie słyszymy.

Mówisz o naszym wdzięku, a w rzeczywistości
jest w nas tak wiele złości i przewrotności.
Całe to nasze zło jest maską, którą nakładamy
wobec Ciebie, innych, samych siebie.

Ty jednak nie przemawiasz do masek naszego zniewolenia,
tylko do naszych serc,
które sam stworzyłeś i z tak wielką miłością pragniesz,
aby powracały one do pierwotnego stanu.

Panie Jezu, a my ciągle z takim egoizmem podchodzimy do innych, koncentrując się na własnych zranieniach.
Spraw, abyśmy nie patrzyli sobie wzajemnie na ręce,
lecz spoglądali w kierunku dobra,
które te ręce razem mogą uczynić.

 Powstań przyjaciółko ma, piękna ma, i pójdź!
i nie mów więcej, że już nie masz sił...

już rok

Minął już rok od czasu, kiedy postanowiłam
wirtualnie dzielić się tym, co dla mnie ważne. 
Nie zastanawiałam się zbyt wiele razy
czy jest sens kontynuować to dość czasochłonne zajęcie.
Wypływało ono z wewnętrznej potrzeby,
a gdy przy okazji wielokrotnie otrzymywałam sygnały
świadczące o zainteresowaniu moim blogiem,
to tym bardziej było to miłe.
Komentarzy, było niewiele, ale maile, smsy, telefony
i bezpośrednie rozmowy mobilizowały do pisania.

Dziękuję wszystkim zaglądającym,
a w szczególności systematycznym czytelnikom
z Poznania, ale także tym wytrwałym "nieznajomym znajomym"
z Warszawy, Wrocławia, Lublina, Krakowa czy Katowic.

Swoistym zaskoczeniem było dla mnie to, że blog wyrażający
(mam nadzieję, że chociaż w pewnym stopniu)
pragnienie wydawania w życiu pięknych owoców ducha,
był otwierany w wielu mniej lub bardziej egzotycznych
miejscach na świecie, łącznie z Jerozolimą.

A wszystko to za sprawą
DABAR – Słowa Bożego, które jest żywe i skuteczne
i TORAH – Słowa, które pozwala żyć.

D Z I Ę K U J Ę  :-)

słuchali uszami, oczami i sercem... aż w końcu rozpoznali

Podczas ostatnich dni dociera do mnie sporo słów dotyczących jedności Słowa Bożego oraz Ciała i Krwi Pana. Wszystko to za sprawą adhortacji o Słowie Bożym i roratnich homilii.
Papież Benedykt XVI pisze, że słowo i Eucharystia tak ściśle przynależą do siebie, że nie można zrozumieć pierwszego bez drugiej: słowo Boże staje się sakramentalnym ciałem w wydarzeniu eucharystycznym. Eucharystia otwiera nas na zrozumienie Pisma świętego, tak jak Pismo święte oświeca i wyjaśnia tajemnicę eucharystyczną.

Zawsze wydawało mi się, że idealnym miejscem do
rozważania Słowa Bożego jest spotkanie w kręgu
biblijnym pod przewodnictwem kapłana.
Tymczasem Ojciec Święty podkreśla związek między
słuchaniem słowa a łamaniem chleba.
Gdy przygnębieni uczniowie idą do Emaus,
słuchają wyjaśnień Wędrowca. Podczas drogi
dzieje się coś w ich sercu, ale rozpoznają Go
dopiero po łamaniu chleba.
  Eucharystia jest pełnią jedności Słowa i Ciała i Krwi Pana
i dopiero Ona daje pełne zrozumienie.

I jeszcze jedna myśl z adhortacji:
jeśli upada na posadzkę cząstka Ciała Pana - czujemy się
zakłopotani. Kiedy słuchamy Słowa Bożego, wraz z którym
przenika do nas Ciało Chrystusa i Jego Krew, a myślami jesteśmy
gdzieś daleko, to czy One również nie padają na posadzkę?
Czy jesteśmy wtedy tym zakłopotani?

Przeraża mnie tak wysoko postawiona poprzeczka,
ale skoro Słowo ma poruszać ludzkie uszy, serca i oczy,
a nie je "głaskać", to musi być mobilizujące.

Kto pozwala wejść Chrystusowi, nie traci niczego,
absolutnie niczego z tych rzeczy,
dzięki którym życie jest wolne, piękne i wielkie.

Głos wołającego... w Zaborówcu

 (maksymalny skrót myśli zasłyszanych podczas rekolekcji)

Po raz kolejny usłyszałam głos wołającego:
by wyprostować zgięte duchowe kręgosłupy
by wypełnić doliny tego, co przygnębia i przytłacza
by zrównać góry i pagórki braku umiaru i braku równowagi w sobie
by wygładzić wyboiste relacje, ale nie za cenę pozornego świętego spokoju

Komu zależy, aby Pan Bóg mi nie pomógł?
Co się dzieje od dobrego natchnienia do jego realizacji?
Co sprawia, że nie mogę się wyprostować?
Jak powracać do równowagi w sobie (stanu pierwotnego - szabasu)?
Czy biorę pod uwagę to, że wrogowie, sytuacje trudne zbliżają do Pana Boga?

Ucz nas Panie Twojej modlitwy, która jest:
niebem            schronem         źródłem dobrych decyzji    
                            wprowadzeniem w tajemnice 
wejściem w kontakt z prawdziwym sobą           
               niespokojną walką duchową

        poprzez krzyż, przeniesieniem w inny świat

Proszę, odcinaj Panie moje złe zakorzenienia.
Zabieraj mojego faryzeusza, który nie chce, abym się wyprostowała. 
Miej do mnie cierpliwość i… nie zostawiaj mej duszy w otchłani.

I jeszcze myśl ostatnia, która pojawiła się po Eucharystii na zakończenie:
-  Czy to już jest koniec?
-  Nie!

-  Bo na szczęście ciągle jeszcze słychać:      

Głos wołającego na pustyni

Przygotujcie drogę Panu,

prostujcie ścieżki dla Niego.
Każda dolina niech będzie wypełniona,
każda góra i pagórek zrównane.
Drogi kręte niech się staną prostymi,
a wyboiste drogami gładkimi
i wszyscy ludzie ujrzą zbawienie Boże.

po jeziorze

Poniżej zamieszczam wpis zaległy, na bazie Słowa,
które m.in. przeprowadziło mnie przez ostatni tydzień bezruchu.

Mt 14, 22-33

Zaraz też przynaglił uczniów, żeby wsiedli do łodzi i wyprzedzili Go na drugi brzeg, zanim odprawi tłumy.
Tak Panie, mamy adwent, czyli czas z pewnością bardziej przybliżający do Ciebie. Dobrze, że mnie przynaglasz pomimo obaw i lenistwa. Co więcej, oczekujesz od nas inicjatywy, abyśmy Ciebie "wyprzedzali" .

Gdy to uczynił, wyszedł sam jeden na górę, aby się modlić. Wieczór zapadł, a On sam tam przebywał. 
"Samotność" z Bogiem Ojcem, "samotność" z samym sobą... trudno chyba o większy dar spotkania.

Łódź zaś była już sporo stadiów oddalona od brzegu, miotana falami, bo wiatr był przeciwny.
Samo życie. Gdy cisza - źle, gdy burza - to jeszcze gorzej. Jak znaleźć w sobie zloty środek, by zyskać równowagę zbudowaną na ufności Tobie, pomimo oddalenia i wiatrów przeciwnych.

Lecz o czwartej straży nocnej przyszedł do nich, krocząc po jeziorze.
Bo przecież Ty i tak ZAWSZE przychodzisz i jesteś tak delikatny w Swej OBECNOŚCI. Może za delikatny...

Uczniowie, zobaczywszy Go kroczącego po jeziorze, zlękli się myśląc, że to zjawa, i ze strachu krzyknęli.
A my, oddaleni w swym myśleniu boimy się Ciebie jak zjawy. Panie Jezu, ja nie chcę bać się Ciebie.
 
Jezus zaraz przemówił do nich: Odwagi! Ja jestem, nie bójcie się!
Jak można bać się Miłości? Problem w tym, że chyba bardziej boję się siebie, swojej małości.

Na to odezwał się Piotr: Panie, jeśli to Ty jesteś, każ mi przyjść do siebie po wodzie!
O tak. Zdarzają się nam chwile "kozackiej" odwagi zbudowane na chęci przygody...I chwile stawiania siebie na równi z Tobą.
 
A On rzekł: Przyjdź! Piotr wyszedł z łodzi, i krocząc po wodzie, przyszedł do Jezusa.
Panie, Ty niejednokrotnie z uśmiechem, ale i ze smutkiem pozwalasz nam na różne "wyczyny" w naszym przychodzeniu do Ciebie. Przepraszam za wszystkie drogi okrężne...

Lecz na widok silnego wiatru uląkł się i gdy zaczął tonąć, krzyknął: Panie, ratuj mnie!
Trochę wiatru, trochę fal i gładka tafla wody staje się złowrogą przestrzenią, której nie sposób nie porównać do naszego wnętrza.

Jezus natychmiast wyciągnął rękę i chwycił go, mówiąc: Czemu zwątpiłeś, małej wiary?
"Właśnie! Dlaczego zwątpiłeś? A może przedwcześnie chciałeś wskoczyć na poziom stąpania po wodzie?" Ty jednak Panie kochasz ludzi, nawet tych irracjonalnie odważnych. Może w końcu zechcą swą odwagę budować na Tobie.
 
Gdy wsiedli do łodzi, wiatr się uciszył.  
Tylko w Tobie jest cisza...

Ci zaś, którzy byli w łodzi, upadli przed Nim, mówiąc: Prawdziwie jesteś Synem Bożym.
Dlaczego jesteś dla mnie Synem Bożym?
Dlatego, że czynisz cuda? Też.

Jesteś jednak dla mnie Synem Bożym,
przede wszystkim dlatego, że jesteś  MIŁOŚCIĄ,
bez której nie potrafię już żyć...

dobrze jest wrócić do… żywych

Pierwsze dni Adwentu – na Roraty tup… tup…
  Miło było zobaczyć znajome twarze
uczestników Mszy przed świtem z ubiegłych lat… 
Radość wysiłku, niesamowity duch, atmosfera
i oczywiście wartość głoszonego Słowa nie do przecenienia.
To Ono ma stawać się ciałem w nas.

Adhortacja Benedykta XVI Verbum Domini
(dopiero przy okazji tego dokumentu dowiedziałam się,
że słowo "adhortacja" oznacza ”zachęta”)
o Słowie Bożym, zdaje się być biblią o Biblii,
biblią o Logosie, biblią o tym co z Niego się rodzi i wypływa.

Dobry początek, a tu pach!
Wirus powalił i to w czasie kiedy tak wiele nie tylko pragnień,
ale także ważnych wydarzeń do zrealizowania:
Roraty, Święto Biblii, perspektywa dnia skupienia,
kilka spraw organizacyjnych i zawodowych...
W rzeczywistości to tak mnie rozłożyło,
że nawet nie miałam siły się buntować,
a może raczej nie chciałam, ponieważ tyle intencji,
tyle osób, tyle spraw do ofiarowania Panu Bogu...

Drugi tydzień Adwentu to spora dbałość o to,
by stopniowo powrócić do normalnego funkcjonowania.
Dobrze jest przechodzić od trudnego (dla mnie)
bezruchu chorowania, do codziennej - zdawałoby się - szarości,
która jednak bardzo cieszy i wydaje się naprawdę barwna...

Widać ciągle nie jestem gotowa na to,
aby przyjmować cierpienie jako rzeczywistość,
która nie oddala, ale przybliża,
nie odbiera pragnień, lecz tylko je zmienia.

na ten czas...

Mija pierwsza niedziela Adwentu. Od jutra roratnia mobilizacja, na tyle, na ile kondycja zdrowotna pozwoli.
Spoglądam na poniedziałkowe czytania, zarówno z "ciekawości" jak i na wszelki wypadek, gdyby przypadkiem (o zgrozo) "udało się" przespać Liturgię Słowa podczas Rorat.
Z adwentowej perspektywy, zakręciła mi się łza w oku i w duszy, gdy przeczytałam dialog setnika z Jezusem:
- Panie, sługa mój leży w domu sparaliżowany...
- Przyjdę i uzdrowię go...
- Panie nie jestem godzien, abyś wszedł pod dach mój...

Panie Jezu, jaką Ty masz cierpliwość, że ciągle na nas czekasz...
Tak bardzo chcesz nas uzdrawiać i z nami być...
Jak dobrze, że dzięki Tobie możemy stawać się lepsi, bo Ty ciągle jeszcze dajesz nam czas...

God is a good worker
but loves to be helped by us.

(Bóg jest dobrym "pracownikiem",
ale uwielbia być przez nas wspomaganym.)

Dziwna ta słoneczna fotografia
jakby zupełnie nie pasująca do czasu,
który przeżywamy, ale...

Marana tha

Różne wymiary walki
(ostatnia - jak na ten czas - refleksja nad Apokalipsą św. Jana)

Nie ulega wątpliwości, że życie jest ciągłą walką.
W wymiarze zewnętrznym, generalnie można być wygranym
lub przegranym.
W wymiarze wewnętrznym wygrywamy wtedy,
gdy zawierzamy Bogu i pozwalamy aby On prowadził.

Może być jednak jeszcze inaczej, ponieważ walka może być
przez obie strony albo przegrana, albo wygrana.
Jeżeli po obu stronach zwycięży np. nienawiść,
będzie to przegrana obustronna.

Walka może być wygrana przez obie strony,
gdy doprowadzi do zwycięstwa dobra,
tam gdzie wcześniej było zło,
albo przyczyni się czyjegoś nawrócenia.
Życzmy sobie zatem wielu obustronnych wygranych :-)

*   *   *   *    *   *    *

Ostatnie słowa Apokalipsy,
Amen. Przyjdź, Panie Jezu!
Łaska Pana Jezusa ze wszystkimi! (Ap 22,20-21)
nieprzypadkowo pokrywają się z ostatnim psalmem roku kościelnego, śpiewanym podczas Liturgii Słowa,
które wprowadzają w adwentowego ducha oczekiwania. 

Mówi się, że koniec jest początkiem, a ten jest nadzieją :-)

Marana tha! Przybądź Panie Jezu! (Ps 95)

Do Ciebie, który
PRZYSZEDŁEŚ, PRZYCHODZISZ I PRZYJDZIESZ
chcę biec w maratonie... MARANA THA

 

Księga Życia

Kolejne intrygujące mnie fragmenty dotyczą Księgi Życia:

Kto godzien jest otworzyć księgę i złamać jej pieczęcie? 

Oto zwyciężył Lew z pokolenia Judy, Odrośl Dawida, tak że otworzy księgę i siedem jej pieczęci. (Ap 5,2.5)

A Księga ta przedziwna:

I wziąłem książeczkę z ręki anioła i połknąłem ją, a w ustach moich stała się słodka jak miód, a gdy ją spożyłem, goryczą napełniły się moje wnętrzności. I mówią mi: Trzeba ci znów prorokować o ludach, narodach, językach i o wielu królach. (Ap 10,10-11)

Czyżby następowała gradacja starotestamentalnej
słodyczy słowa, którego goryczy niezrozumienia
doświadczali już prorocy?

Czy zapowiedź zwycięstwa Królestwa Boga to słodycz,
a zapowiedź sprawiedliwych kar,
jakie spadną na niewiernych, to gorycz?

Czy słodkie słowo Pana wchodzące w nasze wnętrze,
ulega skażeniu grzechem pierworodnym
i przez to staje się goryczą?

Czy słodycz słowa jest jak zwycięstwa Kościoła,
a gorycz jak Jego doświadczenia?

Ile razy znając niewygodną dla świata słodycz słowa - milczymy, albo nie chcemy przyznać się do niego?

Ile razy doświadczamy goryczy niezrozumienia wartości, które są dla nas ważne?

Panie, który jesteś Bogiem przeciwieństw,
dziękuję Ci za słodycz pouczeń i gorycz upadków,
poprzez które nas kształtujesz.

Imię wypisane na czołach

Oto Baranek stojący na górze Syjon,
a z Nim sto czterdzieści cztery tysiące,
mające imię Jego i imię Jego Ojca wypisane na czołach.
Ci, którzy Barankowi towarzyszą, dokądkolwiek idzie,
a w ustach ich kłamstwa nie znaleziono, są nienaganni.
                                                                              (Ap 14,1.4-5)

Sporo niepokoju budzi pytanie: Któż jest w stanie znaleźć się w gronie nienagannych? Odpowiedź - że to ci, którzy zostali wybrani do życia, których Bóg uzna za godnych - trochę uspakaja.

*   *   *   *   *   *   *

I wyszedł inny anioł od ołtarza, mający władzę nad ogniem, i donośnie zawołał do mającego ostry sierp: Zapuść twój ostry sierp i poobcinaj grona winorośli ziemi, bo jagody jej dojrzały! I rzucił anioł swój sierp na ziemię, i obrał z gron winorośl ziemi, i wrzucił je do tłoczni Bożego gniewu - ogromnej.(Ap14,18-19)

Sąd odbywa się poza miastem, poza świątynią, może dlatego, że dotyczy "świata", który jest wrogiem Królestwa Bożego?
Uczniowie Jezusa, czyli ci, którzy należą do Baranka,
są wolni od pomsty.

Jeżeli należymy do Chrystusa, nie mamy się czego obawiać, bo sąd dotknie tych, którzy za Nim nie poszli.

Czy my naprawdę jesteśmy Jego uczniami? Jeżeli tak, to mając świadomość swych słabości, możemy mieć w sobie Jego pokój i nadzieję na naszą przemianę i przyszły udział w życiu Bożym.

Dla chrześcijan Apokalipsa nie powinna być
„groźną” księgą, ale księgą pocieszenia,
wyrażającą oczekiwanie za czymś utęsknionym.

too fast for me

Kiedy przed prawie dwoma tygodniami, w Liturgii Kościoła zaczęto czytać Apokalipsę św. Jana, mam wrażenie, że nie nadążam z rozumieniem słowa. 

Mimo, że jakiś czas temu przeczyłam tę księgę ze szczegółowymi komentarzami, to w moim myśleniu pozostał stereotyp, że pod bogatą symboliką kryje się tragizm końca świata.

Tym razem uparłam się, żeby choć co kilka dni "wyłapywać coś dla siebie" i powalczyć o dar większego zrozumienia. Przypuszczam, że jeśli będę konsekwentna to najbliższe wpisy będą "ciężkiego kalibru", ale cóż...

Tymczasem piękne słowa z pierwszych jej wersów
Ty masz wytrwałość: i zniosłeś cierpienie dla imienia mego - niezmordowany. Ale mam przeciw tobie to, że odstąpiłeś od twej pierwotnej miłości. Pamiętaj więc, skąd spadłeś, i nawróć się, i pierwsze czyny podejmij! (Ap 2,3-5) są dla mnie, w obecnym stanie ducha, niczym innym jak zachętą do powrotu do pierwotnej miłości, której w tak namacalny sposob można doświadczyć w Sakramencie Pojednania i Eucharystii.

JAK DOBRZE, ŻE MOŻNA POWRACAĆ!

"mój" KRÓL

Jezusa Chrystusa, Króla Wszechświata można w różny sposób
przedstawiać np: jako władcę noszącego insygnia
czy też 33-metrową figurę.
Dziś słuchając liturgii w języku angielskim,
w Ewangelii usłyszałam dobrze znane mi słowa,
które zmieniły moje wyobrażenie:
Jesus remember me when you come into your kingdom. 

I tak już pozostało: Wizerunek Króla Wszechświata Ukrzyżowanego, zdecydowanie bardziej mnie przekonuje.
Takiego Króla - ukrzyżowanego także moimi rękoma -
- w sercu dzisiaj noszę...
A w odpowiedzi słyszę obietnicę raju...

Jezu wspomnij na mnie,
gdy przyjdziesz do swego królestwa.(Łk 23,42)

"zawinąć się" w chustkę

Każdemu, kto ma, będzie dodane; a temu, kto nie ma,
zabiorą nawet to, co ma. (Łk 19,27).

Powyższe zdanie wyrwane z kontekstu brzmi złowrogo. Może jednak warto zastanowić się nad tym, co znaczy „ma” i „nie ma”. W przypadku pierwszych sług „ma” odnosi się do tego, co wypracowali. Jednemu z nich otrzymana 1 mina przyniosła 10 min zysku, drugiemu 5. Dostali za to kolejną szansę rozwoju (władzę nad 10 i 5 miastami). Natomiast ten, który nie pomnożył darowanej miny miał ją odebraną.

Argumentacja tego sługi jest specyficzna:
Panie, tu jest twoja mina, którą trzymałem zawiniętą w chustce. Lękałem się bowiem ciebie, bo jesteś człowiekiem surowym: chcesz brać, czegoś nie położył, i żąć, czegoś nie posiał. (Łk 19, 20-21)

Oznacza to, że sługa zasłaniając się lękiem przed swoim panem "zawinął się w chustkę" i postanowił przeczekać. Zastosował argumenty prawdziwe, aby usprawiedliwić swą bezczynność czyli czyn zły. Usłyszał wtedy odpowiedź:
Według słów twoich sądzę cię, zły sługo. Wiedziałeś, że jestem człowiekiem surowym: chcę brać, gdzie nie położyłem, i żąć, gdziem nie posiał. Czemu więc nie dałeś moich pieniędzy do banku? A ja po powrocie byłbym je z zyskiem odebrał.  (Łk 19,22-23)

Zupełnie niedawno dotarło do mnie to, że lęk jest przejawem egocentryzmu, czyli chęci "zawinięcia siebie lub tego co chcemy zatrzymać dla siebie - w chustkę".

Jak dalecy jesteśmy od tego by pamiętać, że to, co dokonuje się na ziemi zgodnie z wolą Bożą, posiada o wiele głębszy sens, ponieważ ma swój udział na poziomie niebieskim, czyli w wymiarze tego, co prawdziwie istnieje. W Ewangelii Pan Jezus mówi o tym jako o czymś, co "mamy". A tego, co "mamy" u Boga, nie utracimy nigdy.

Nie warto więc trzymać talentów "w skarpecie" tłumacząc się lękiem, a nade wszystko stosować argumentów prawdziwych dla usprawiedliwienia czynów niewłaściwych.

(Dziękuję za myśli zasłyszane)

za nieprzyjaciół

Przebaczenie tym, którzy żałują,
jest darem darmo nam danym czyli łaską...

Przebaczenie darowane tym, którzy nie żałują,
jest jeszcze większą łaską...

Prośba, by owoce naszych cierpień stały się zadośćuczynieniem
w zamian za Boże przebaczenie tym, którzy przeciwko
nam zawinili, jest łaską niepojętą,
jakby w ludzkim wymiarze nieosiągalną...

TYMCZASEM

"Panie, pamiętaj

nie tylko o ludziach dobrej woli,

ale również o tych, złej woli.

Nie pamiętaj jednak o wszystkich cierpieniach,

jakich nam przysporzyli.

Pamiętaj o owocach, jakie przynieśliśmy

właśnie dzięki tym cierpieniom.

Wzrosła w nas dyspozycyjność, lojalność stała się

bardziej przejrzysta, pokora głębsza,

odwaga powiększyła się wraz ze szlachetnością.

I kiedy oni staną przed Tobą, by zostać osądzeni,

pozwól, by owoce, jakie przynieśliśmy,

stały się dla nich przebaczeniem."

(Modlitwę tę, napisaną na kartce papieru,
znaleziono w pewnym obozie koncentracyjnym)

Za naszych nieprzyjaciół,
którzy dzięki dojrzałym owocom naszego cierpienia,
mogą stać się Twoimi przyjaciółmi,
proszę Cię Panie...

gigantyczna Biblia z kamienia

Teologia La Sagrada Familia
czyli
jak została wykuta z kamienia "gigantyczna Biblia"

Fragmenty homilii Benedykta XVI podczas Mszy św.
w Bazylice La Sagrada familia w Barcelonie (07-11-2010)

W sercu świata (…) wznosimy potężną konstrukcję materialną, owoc natury i spektakularne osiągnięcie ludzkiej inteligencji. Wznosi się ono jako widzialny znak niewidzialnego Boga.

W tym miejscu Antonio Gaudi zapragnął połączyć inspirację, jaką czerpał z trzech ksiąg, jakie żywiły go jako człowieka, jako wierzącego i jako architekta: były to księga natury, księga Pisma świętego oraz księga liturgii. W ten sposób łączymy rzeczywistość świata z historią zbawienia, jak zapisane to jest w Biblii i uobecniane w liturgii.

Gaudi równocześnie przeniósł święte obrazy na zewnątrz na to miejsce gdzie wobec ludzi Tajemnica Boga objawia się w Narodzeniu, Męce, Śmierci i w Zmartwychwstaniu Chrystusa.

W ten sposób Gaudi wspaniale pomógł budować naszą ludzką świadomość, zakorzenioną w świecie otwartym teraz na Boga(…) przezwyciężył podział pomiędzy świadomością ludzką a świadomością chrześcijańską, pomiędzy życiem w tym skończonym i tymczasowym świecie a byciem otwartym na życie wieczne, pomiędzy pięknem rzeczy a Bogiem jako pięknem.

Antonio Gaudi uczynił to nie słowem lecz kamieniami, liniami, planami i punktami. Piękno jest jedną z największych potrzeb ludzkości, jest korzeniem, wydającym gałęzie naszego pokoju i owoce naszej nadziei. Piękno objawia także Boga ponieważ, praca nad pięknem daje czyste owoce, wzywa nas do wolności i oddala od egoizmu.

Jeśli pozwolimy Chrystusowi żyć w naszym sercu, nie pożałujemy tego: będziemy doświadczać radości udziału w prawdziwym życiu jako cel Jego nieskończonej miłości. 

Powstrzymam się od komentarza powyższych słów.
Dla mnie są one potwierdzeniem tego,
co mam szczęście słyszeć od myślących ludzi Kościoła :-)

Sant Iacob

Gdy mam możliwość, chętnie słucham jak "bije serce Kościoła", czyli co mówi następca św. Piotra. Tym razem, podczas Świętego Roku Kompostelańskiego, Ojciec Święty przybył z pielgrzymką m.in. do "Domu św. Jakuba".

W Santiago de Compostela moją uwagę zwróciły następujące słowa Benedykta XVI:

o "elementarzu" pielgrzyma
Wyruszyć na pielgrzymkę, nie oznacza po prostu odwiedzania jakiegoś miejsca, aby podziwiać cuda natury, sztuki czy historii. Pielgrzymować znaczy prawdziwie wyjść poza siebie, aby spotkać Boga tam, gdzie objawia On samego siebie.

o podłożu kryzysu wartości w Europie
Tragicznie, nad całym wiekiem dziewiętnastym w Europie zaciążyło wzrastające przekonanie, jakoby Bóg był w jakiś sposób nieprzyjacielem i wrogiem ludzkiej wolności. Autor Księgi mądrości, wobec tych idei pogańskich, (…) stwierdza bardzo jasno: "Miłujesz bowiem wszystkie stworzenia, niczym się nie brzydzisz, co uczyniłeś, bo gdybyś miał coś w nienawiści, nie byłbyś tego uczynił. Jakżeby coś trwać mogło, gdybyś Ty tego nie chciał?"

o potrzebie sięgnięcia do europejskich "wzorców"
Europa musi otworzyć się na Boga, musi dojść do spotkania z Nim bez obaw i współpracować z Jego łaską, aby godność ludzka uznawana była przez najlepsze europejskie tradycje: nie tylko przez tradycję biblijną lecz także przez klasyczną, średniowieczną i nowoczesną, przez wzorzec uformowany przez najlepsze dzieła filozoficzne, literackie, kulturowe i społeczne, jakie narodziły się w Europie.

Nowy sposób nawiązywania relacji międzyludzkich w społeczeństwie jest oparty na logice miłości i służby. Tam gdzie brak jest osobistego poświęcenia się dla innych, tam wzrastają formy arogancji i eksploatacji, egoizmu i doraźnego myślenia.

o postępie, który niestety nie następuje we wszystkich dziedzinach równocześnie
Warunki życia zmieniły się bardzo, a wraz z nimi nastąpił wielki postęp na polu technicznym, społecznym i kulturalnym. Nie możemy zadowolić się jedynie tym postępem. Zawsze powinien towarzyszyć mu postęp moralny(!!!)

Te ostatnie słowa zdają się być kwintesencją wszystkiego. Dbamy o rozwój niemalże w każdej dziedzinie naszego życia, tylko postęp moralny jakoś zdecydowanie nie "na topie"...

niepodległościowe wypominki

Trudno w taki dzień jak ten nie wspominać krewnych, którzy walczyli o niepodległość ojczyzny.
 

Mój  dziadek śp. Władysław, który walczył w bitwie na Bzurą,

zginął pod Łęczycą. Pozostawił żonę z 5 małych dzieci.
Do dziś nie wiemy gdzie jest jego mogiła.
Przez lata Grób Nieznanego Żołnierza był dla nas „jego grobem”,
a gdy w Poznaniu wzniesiono pomnik Armii Poznań,
tam zapalamy światełko.

 Podczas ewakuacji armii polskiej w 1939 roku,

zginęli jego krewni: śp. Henryk i śp. Hieronim.

 Jego siostrzeniec - śp. Edmund - miał trochę więcej szczęścia.
 Przedostał się na bliski Wschód, gdzie w szeregach
Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich,
walczył pod Tobrukiem, siedmiokrotnie odznaczony
za bohaterstwo, zginął na Monte Cassino 17 maja 1944.
Chociaż tam jest jego grób, to ma także „swoją” tabliczkę
 na pomniku Armii Krajowej i Polskiego Państwa Podziemnego
w naszym mieście, przez co jest jakby bliżej nas.

 Ojciec mojej mamy – śp. Walenty – zginął w obozie
koncentracyjnym w Dachau, a jego skremowane ciało,
stało się prochem ziemi...

Jego brat – śp. Stanisław – uczestnik wojny
polsko-bolszewickiej, został wraz z rodziną
wywieziony na Syberię. Wyczerpany, nie chciał umrzeć
na "przeklętej ziemi" (sowieckiej). 

Zmarł, już jako wolny człowiek, 25 sierpnia 1942 roku
podczas transportu statkiem płynącym przez Morze Kaspijskie
i został pochowany w Pahlevi (obecnie Bandar-e-Anzali) w Iranie.

 Jego syn – śp. Edward -  zginął 23 grudnia 1943 w Ankonie 

i ma swą mogiłę na Polskim Cmentarzu Wojennym pod Bolonią.

 Dziś spoglądam na ich fotografie, 
przypominam sobie rodzinne opowieści,

z przejęciem słucham Apelu Poległych
bo „Niepodległa Polska oddaje Im cześć” .

Śpij kolego w ciemnym grobie, 

Niech się Polska przyśni tobie.

...WOLNA POLSKA...

 I jeszcze jedno wspomnienie, o człowieku,
którego moi żyjący i nieżyjący krewni mieli szczęście spotkać.

śp. Generał Władysław Sikorski

spał pod kocem pełnym pcheł i piasku,
pił herbatę gotowaną na półsłonej wodzie,
karpackim ułanom nadał prawo noszenia specjalnych
proporczyków i rozmawiał z żołnierzami, zaledwie
ostygającymi z napięcia walki na przedpolu.
Wśród wielu głównodowodzących siłami zbrojnymi swych krajów
 był pierwszym, który zszedł pomiędzy żołnierzy na linię frontu.
Takich gestów żołnierz nie zapomina,
i takie gesty mają nie tylko moralną,
ale zgoła materialną wartość.

Autor: Olgierd Terlecki podczas wizytacji Brygady Karpackiej w Tobruku

Bóg patrzy w moje serce. 

Widzi i zna moje intencje i zamiary,
 które są czyste i rzetelne.
Jedynym moim celem jest
wolna, sprawiedliwa i wielka Polska.
Gen. Sikorski

powołaniem jest NIEBO :-)

Listopadowe dni bywają różne.
Z jednej strony ciepło wspomnień bliskich nam osób,
z drugiej szarość zniechęcenia, która nas dopada
mimo iż tego nie chcemy.

Dobrze, że są akcenty, które pokazują Kościół żywy,
którego pragnieniem jest, aby 1 listopada
był kiedyś naszym wspólnym świętem.
Niełatwo jest jednak zrozumieć,
że święci przeżywali podobne trudności do naszych,
a zostali zbawieni.

Niesamowite było Uwielbienie, będące dla mnie

przede wszystkim radosnym błaganiem,
aby Pan zaprowadził tam, skąd powrotu nie ma…
Przenosiło ono jakby w inny wymiar,
o którym chyba zbyt często zapominamy.

Trzeba więc coś zrobić z naszym ukierunkowaniem,
by biec przez życie równym krokiem i mimo
potknięć - powstawać. Nie żyć przyspieszeniami
od jednych duchowych uniesień do drugich,
(ponieważ maratonu nie da się przebiec sprintem)
tylko mozolnie krok za krokiem...

  Niech temu towarzyszy symboliczna
aureola modlitwy:-), by spełniła się nadzieja na niebo,
w którym już tylko miłość się wylewa.

Umysł zdaje się nie obejmować bogactwa treści
i pragnienia bliskości,
ale

BÓG POMAGA ODWAŻNYM!
więc

Zaprowadź mnie tam, skąd powrotu nie ma,

gdzie ustaje wiara, spełnia się nadzieja.

Gdzie światłością pachnie, każdy skrawek nieba,

Bo ją na swój obraz, miłość wylewa.