motyle (2)

Wchodzę do hospicjum. 

Trwa przygotowanie do Eucharystii. 

Jej głównymi uczestnikami są ci, 

których życie przeobraża się w kolejne stadium – wierzę, że w motyla. 

Rozpoczyna się Msza. Płynie Słowo o Bożej Miłości, 

której wielkość a zarazem delikatność można doskonale odczuć. 

Potem modlitwy o siłę i wytrwanie i wreszcie Komunia, 

podczas której cieńsza niż zwykle Hostia, 

delikatna jak skrzydła motyla rozpływa się we mnie. 

Przejmujące odczucie, kiedy to Ciało Pana wnika we mnie i przenika 

niczym muśniecie.

Panie, przechodząc przez kolejne etapy życia tu na ziemi

 – niczym gąsienica czy poczwarka –

chcę dążyć do tego, by być Twoim motylem w Niebie.

motyle (1)

Myśląc o hospicjum, cofam się do początku lat osiemdziesiątych

 kiedy to w Poznaniu rodził się ruch hospicyjny. 

Uczono nas jak opiekować się pacjentem 

w terminalnym stadium choroby nowotworowej, 

jak dotykać zarówno jego ciała jak i duszy. 

Symbolem hospicjum był m.in. motyl, 

który w swej delikatności i ulotności 

pokazywał jaką metamorfozę przechodzi człowiek 

zarówno w swoim życiu fizycznym jak i duchowym. 

Podczas jednych z warsztatów wystąpiła Anna – wolontariuszka. 

Była to kobieta niezwykła nie tylko dlatego, 

że miała na sobie bluzkę z wielkim kolorowym motylem. 

Opowiadała nam jak odchodził jej mąż. 

W ostatnim stadium choroby nowotworowej, 

zapadał na kilka dni w śpiączkę wątrobową, 

a gdy się wybudzał bardzo cierpiał. 

W pewnym momencie małżonkowie razem z zespołem lekarzy,

 zaczęli myśleć o tym, aby zrezygnować z tzw. uporczywej terapii 

i pozwolić mu spokojnie umrzeć. 

Gdy kolejnym wybudzeniom, 

towarzyszył coraz trudniejszy do zniesienia ból, 

wspólnie zdecydowali się na rozstanie.   

Kiedy zapadł w śpiączkę odłączono aparaturę,

 a Anna odprowadziła go do bram Nieba,

 pomimo, że po ludzku pociągało to za sobą bolesną rozłąkę.

 Minęło sporo czasu. 

Wierzę, że Anna jest już w Niebie, 

a u Jego bram czekał na nią ukochany mąż.

bukłaki

Zeszłotygodniowa kolekta:
zaszczep w naszych sercach miłość ku Tobie (…)
umocnij w nas wszystko, co dobre,
i troskliwie strzeż tego, co umocniłeś
jakoś tak mocno przemawia do serca,
w kontekście potłuczonych dzbanów,
starych i nowych bukłaków.

Nasze spękane dusze,
jak przeorane życiem
 i pomarszczone czasem stare bukłaki,
tylko w Bożych rękach odzyskują swą młodość i użyteczność.
Jak dobrze :-)