gospel pumpkin

Reakcje na mój poprzedni wpis przekonały mnie, 

że warto przywrócić dyni pozytywną wartość. 

Faktycznie jest to urodziwe i smaczne warzywo. 

Uprawiam je co roku na działce. 

Kilka lat temu jeden z pędów płożących się zwykle po ziemi, 

wykazał się niebywałą fantazją i za pomocą wąsów czepnych, 

wspiął się na płot na wysokość ok 1 metra. 

Patrzałam na to zjawisko z lekkim przymrużeniem oka, 

ale kilka dni później okazało się, 

że na jego końcu pojawiła się śliczna, żółta, gładka jagoda, 

która chyba chciała wzrastać bliżej nieba. 

Ściągnięcie łodygi na ziemię było równoznaczne z jej połamaniem.

 Pozostawienie – oznaczało, że rosnąca szybko dynia 

spadnie pod swym ciężarem i efekt będzie równie żałosny. 

Mój tato – troskliwy ogrodnik – widząc trudne położenie dyni,

 zbudował dla niej półkę. 

Wywoływało to zaciekawienie sąsiadów, 

którzy z radością kibicowali dyni alpinistce.

 I tak wyrosła urodziwa dynia będąca owocem nierozważnego pędu, 

który pomimo wysokości, pokonując grawitację, 

dzielnie dostarczał jej wodę i potrzebne składniki odżywcze.

Czasami jesteśmy wybujałymi pędami 

pozbawionymi instynktu samozachowawczego. 

Dobrze, że nasz Stwórca – troskliwy Ogrodnik – potrafi zadbać o te, 

które owocują, a przyciąć te, które okazują się bezużytecznymi.

Ot prawdziwa historia z gatunku Gospel Pumpkin ;-)
 

   Jesienią ugotowałam z dyni pyszną zupę
według receptury śp. babci Pelagii.

 Dziś trochę żałuję, że jej nie "ochrzciłam"

 tworząc z niej lampion ze znakiem krzyża. 

przesada?

Wczoraj padła fantastyczna propozycja, 

aby w ramach akcji HolyWin,

 zmienić na facebooku własne zdjęcie profilowe
 i zamieścić swojego świętego. 

Stopniowo zaczęły pojawiać się oblicza świętych 

tworząc specyficzny poczet naszych orędowników. 

Okazało się to swoistym antidotum na zbliżający się szał złych mocy 

w związku z Halloween.

Dzisiejszy ranek w pracy sprowadził mnie jednak na ziemię, 

za sprawą dyskusji o tym, 
gdzie można nabyć dynie odpowiedniego kształtu. 

Gdy nieco zniesmaczona zapytałam 

(zdawałoby się całkiem nabożne niewiasty) 

o to czy świętują Halloween, usłyszałam, że nie, 
że to tylko tak dla ozdoby.

Rzeczywiście takie niby nic, a oddające pokłon Złemu.

Wolę, żyć w otoczeniu pięknych Twarzy, 

a nie dyniowych potworów, które przypominają historię Jacka, 

który jak powiada legenda nie mógł wejść do nieba 
z powodu swych win. 

Nie mógł też znaleźć się w piekle, bo za życia kpił sobie z diabła. 

Błąkał się więc po świecie z latarnią aż do dnia Sądu Ostatecznego. 

Mam wrażenie, że wielu z nas kpi sobie z diabła uważając, 
że nie istnieje.

Przesadzam?