obdarowana stągwią życzliwosci :-)

Ciągle brzmią we mnie słowa i dźwięki z Jasnogórskiego czuwania. 

Zarówno te budujące, jak i te wytykające błędy,
 są dla mnie w równym stopniu cenne. 

Słyszę także słowa wypowiedziane przez człowieka
o niesłusznych pomówieniach, 

które po raz kolejny sprawiły przykrość.

Jak widać nie ma światła bez cienia... 

Cudownie, że istnieją gesty, które utwierdzają w przekonaniu, 

że warto się trudzić, pomimo ludzkiego niezrozumienia.

Dziękuję za "stągiew" wypełnioną życzliwym słowem.

Jasnogórskie stągwie Elfów (2)

Poprzedni wpis chciałabym rozszerzyć o refleksje
spisane w czasie czuwania. 

Zamieszczone są one w formie komentarza
na zaprzyjaźnionej www :-)

http://www.danielou.pl/?p=1097#comment-37389

Jasnogórskie stągwie Elfów (1)

Cudownie było mnie - niegdyś Elfowi - dołączyć 

(najpierw duchowo, a potem bezpośrednio) 

do Jedenastkowej Braci w tym szczególnym dla Grupy 11 roku. 

Dla mnie fenomen pieszego pielgrzymowania polega na tym, 

że on nigdy nie wygasa. 

Dusza zaprawionego w marszu pielgrzyma ma w sobie przekonanie, 

że cokolwiek w życiu by się nie działo,

ponad wysiłkiem człowieka jest bezgraniczna Boża Moc, 

która przeprowadza pomimo ciemności. 

Taką wartość w życie codzienne, 

może wnieść doświadczenie rekolekcji w drodze, 

a wzajemne wsparcie często owocuje wytworzeniem więzi.

Niewątpliwie ukoronowaniem tego roku było

 nocne czuwanie w Jasnogórskiej Kanie.

 Jak to na uczcie weselnej - jadła i napoju zabraknąć nie powinno. 

Tymczasem bywa tak, że do drugiego człowieka 

wychodzimy z pustymi stągwiami serc,

 a na talerzu podajemy grzech naszych oczu i wypowiadanych słów.

Można jednak tak jak Maryja: ze zrozumieniem 

"pogłaskać" bliźniego wzrokiem. Zamiast panikować, darować słowo, 

które podniesie, a nie poniży, po którym będzie wiadomo, 

że trzeba robić cokolwiek powie Jej Syn.

Uderzająca jest analogia symboli: 

przebitego boku Jezusa, 

rysów na obrazie Jasnogórskim 

i śladów ran widocznych na pasie Jana Pawła II. 

Być jak ON, idącym wśród krwawiącego grzechem tłumu, 

z wiarą dotykać JEGO uzdrawiającej MOCY, 

i nie uwieszać się na JEGO omdlewających ramionach,

 lecz je wspierać.

Zadbać też o lampę, by nie zabrakło w niej oliwy czujności

i dalej szaleńczo cieszyć się JEGO bliskością w weselnej Kanie

gdy stągwie są pełne wina

a potem w codzienność nieść pokój, który buduje nas samych i innych.

D Z I Ę K U J Ę
 wypowiedziane wszelkim DAROM DUCHA i TALENTOM 
to dużo za mało. 

Niech zatem PAN będzie Wam Nagrodą!!!

cisza nie jest zła

Czas wielki przerwać to blogowe milczenie,
które miało miejsce z wielu powodów.
Zapewniam Was, że nie świadczy ono o bezczynności
czy pokrywaniu się duchową rdzą.
Wprost przeciwnie wielki potencjał Słowa,
który do mnie docierał skłaniał do pomilczenia, poklęczenia,
by w jak największym stopniu wchłonąć "perły Bożych natchnień". 

Sporo też było głębokiej indywidualnej korespondencji,
która mobilizowała do wysiłku i niejako zastępowała blogową refleksyjność.

Od pewnego czasu niezmiennie towarzyszy mi poczucie tego,

 jakby w moich rękach zamiast skały oparcia 

był piasek przelatujący przez palce. 

Z drugiej natomiast strony wiem, że Pan zatroszczy się o mnie,

 więc staram się mieć w sobie może momentami nieco irracjonalny, 

ale za to Boży pokój.