W Niebo wzięcie - czyli ekwipunek na drogę

Mam wrażenie, że Słowo, które do mnie jakoś szczególnie docierało 

w ciągu ostatnich dni przygotowywało do dzisiejszego święta.

Najpierw „niedzielna Eliaszowa załamka”: 

"Wielki już czas, o Panie! Odbierz mi życie,

bo nie jestem lepszy od moich przodków". 

W odpowiedzi słyszy:

„Wstań, jedz, bo przed tobą długa droga”.

Potem w wigilię Wniebowzięcia z Księgi Ezechiela:

 „Ty więc, synu człowieczy, słuchaj tego, co ci powiem. 

Nie opieraj się, jak ten lud zbuntowany. 

Otwórz usta swoje i zjedz, co ci podam” (…) 

Był to zwój księgi (…) zapisany z jednej i drugiej strony, 

a opisane w nim były narzekania, wzdychania i biadania. (…) 

Zjadłem go, a w ustach moich był słodki jak miód.

Zwój, który był pełen problemów i trosk, okazał się słodkim. 

Można go bez trudu skojarzyć z jarzmem, 

które niesione z Jezusem staje się słodkie, a brzemię lekkie. 

Jak tu nie łączyć tego faktu z życiem Maryi, 

która pokazała jak przyjmować i wypełniać trudne Słowo tak,  

aby stawało się Ono "biletem do Nieba".

Dziś, gdy ziemia rozkwita zapachem ziół i słodyczą nektaru kwiatów,
 wspominamy Jej w-Niebo-wzięcie,

 mając nadzieję na nasz owocny finał w perspektywie wieczności. 

Spoglądając na bujne łąki i ogrody,
 moje dalsze skojarzenie biegnie do Pieśni nad Pieśniami, 

gdzie Miłość Oblubieńcza wyrażona jest także w smakach i zapachach. 

Oblubienica - choć śniada - kochana jest cierpliwą miłością Oblubieńca. 

Trudno powiedzieć czym oczarowała Jego serce, 

ale ciągle ma szansę dążyć do bram Nieba. 

Chociaż odważnie wyznaje: Mój miły jest mój, a ja jestem Jego 

to myślę, że te Słowa w pełni może wypowiedzieć tylko Maryja.

Dziękuję za mobilizację i natchnienie tym, 

którzy przebywając w przededniu Wniebowzięcia

 w nieco innym kręgu kulturowym,

 jedli słodki chlebek, figi i winogrona. 

Zapraszam także na "wspominki"
http://owocemzasducha.blogspot.com/2011/08/mowa-aki.html