"nasze" Przemienienie

Oto nasza "Przemienieniowa" retrospekcja,
którą podarowaliśmy Siostrom Szarytkom w podziękowaniu za gościnę:

 4 listopada 2012 roku, w dzień Karola Boromeusza,
przyjęły Siostry nas - Duszpasterstwo Młodych Duchem -
do pięknego Sanktuarium Przemienienia Pańskiego. 

 Wkrótce poczuliśmy się jak w Domu,

za sprawą cudownego Miejsca,
gościnności, a także humerału Jana Pawła II,
który bywa nazywany szatą mądrości,
Bożej opieki i obrony.

 

  Zdawać by się mogło, że zarówno Siostry jak i my,

pochodzimy z różnych światów.
Okazało się jednak, że w swej różnorodności potrafimy
przyjąć siebie takimi jakimi jesteśmy.

 

Niedzielne łamanie chleba pozwoliło przetrwać naszej Wspólnocie,
rozproszonej po różnych zakątkach Archidiecezji Poznańskiej. 

 Wielbienia podsycały ogień Młodego Ducha.

 

Dzielenie się radością i mądrością,

pomagało przedzierać się przez głupotę tego świata.

 W sąsiadującym szpitalu, wielu leczyło swoje serca.

My natomiast poddawaliśmy duchowej terapii nasze serca
m.in. podczas rekolekcji wielkopostnych.

 
Przyzywając Bożego deszczu łask
w Wigilię Zesłania Ducha,
mogliśmy poczuć prawdziwą Jego Moc.

 I tak stawał się w nas cud przemienienia,

w Sanktuarium Przemienienia,
którego podwoje zechciały Siostry nam otworzyć
w trwającym właśnie Roku Wiary.

 

Z serca dziękujemy,
zapewniając o pełnej wdzięczności modlitwie
w intencjach Sióstr.

ach… litania :-)

Pobożność związana z odmawianiem litanii nie jest dla mnie łatwą. 

Jednak wrodzona przekora nie raz powoduje, 

że to co dla mnie trudne i zniechęcające,

 mobilizuje do szukania optymistycznych stron. 

Tak też było i tym razem w związku z podejściem 

do Litanii do Najświętszego Serca Pana Jezusa. 

Zawsze wydawało mi się, że ma ona pesymistyczny wydźwięk,

 pokazujący zwykłemu śmiertelnikowi jego grzeszność. 

 W duchu jęknęłam, gdy usłyszałam, 

że mam się nią pomodlić w ramach pokuty

 i to zmobilizowało mnie do poszukania w tym nabożeństwie światła. 

Nie było to wcale trudne, gdy zaczęłam wsłuchiwać się 

w cechy Serca Pana Jezusa. 

Na 33 wezwania, 28 jest tych, które mówią o Jego wielkości, 

a tylko 5 pokazuje jak bardzo zostało Ono zranione poprzez ludzką grzeszność. 

Ta „odkryta” przeze mnie pozytywna dysproporcja pokazuje, 

że swoje serca kształtujemy nie tyle w duchu ekspiacji, 

co w duchu radosnego otwierania się na pozytywne cechy, 

które mają moc nas przemieniać. 

Może ciepłe czerwcowe dni pomogą, 

by na gorącą miłość Boga do człowieka - choć w pewnym stopniu - 

tym samym Jemu odpowiedzieć.

Nie neguję wartości cierni, włóczni, przelanej Krwi, 

ale pragnę nieść w sobie Serce 

zmartwychwstałe, 

zwycięskie, 
chwalebne,

bo takie - bijące - dodaje mi sił, aby Żyć. 
 

Serce o dwóch Obliczach

Przy okazji dni, w których czcimy 

Najświętsze Serce Pana Jezusa i Niepokalane Serce Maryi, 

przypomniałam sobie obraz z Kalwarii Zebrzydowskiej,

 na którym twarze Syna i Matki są tak silnie zespolone, 

że razem tworzą kształt serca.

. 

Piękny to obraz pokazujący miłość, która bynajmniej nie jest uczuciem, 

ale Bożą dojrzałością, która cierpliwa jest, łaskawa, nie zazdrości,  

nie szuka poklasku, nie unosi się pychą, nie dopuszcza się bezwstydu, 

 nie szuka swego, nie unosi się gniewem, nie pamięta złego; 

 nie cieszy się z niesprawiedliwości, lecz współweseli się z prawdą.  

Wszystko znosi, wszystkiemu wierzy, we wszystkim pokłada nadzieję, 

 wszystko przetrzyma, nigdy nie ustaje. 

 

Jakież było moje zaskoczenie, gdy zobaczyłam, 

że Liturgia kolejnego dnia – tym razem niedzieli – kontynuuje 

wątek Miłości Dwóch Serc, kiedy to zarówno wdowa z Nain jak i wdowa, 

u której zatrzymał się Eliasz, proszą o życie dla swych martwych synów. 

Żarliwość ich pragnień zostaje wysłuchana

 i rzeczywiście płacz zostaje zamieniony w radosny taniec. 

Jak dobrze jest mieć pewność, że wszystkie mądre pragnienia 

wypływające z Miłości, spełniają się w Bożym wymiarze.

dwa KRZYŻE

W życiu przeżywamy różne etapy zarówno przylgnięcia, 
wprost przytulenia się do Krzyża jak i pełnego mocy schodzenia z Niego. 
Wpis ten dedykuję szczególnie tym, 
którzy żyją w nikłej nadziei na radość zmartwychwstania 
w niektórych aspektach ich życia. 
Niech Jego Moc eksploduje chociaż w wymiarze wewnętrznym...

Wielokrotnie przyglądałam się czarnkowskiemu wizerunkowi 

Jezusa Chrystusa Najwyższego Kapłana.
Ostatnio jakoś szczególnie uderzył mnie dynamizm postaci 

Jezusa zstępującego z krzyża, który pokazuje, 

że nie warto zatrzymywać się na bezruchu agonii i śmierci, 

bo nie są one końcem, tylko etapem życia. 

Na ten moment taka interpretacja symboliki krzyża jest mi bliższa

 i sporą trudność sprawia przylgniecie do martwego ciała Ukrzyżowanego.

Jak dobrze, że żyjemy w świadomości Zmartwychwstania, 

które jest "motorem" naszego działania. 

Nauka bowiem krzyża głupstwem jest dla tych, co idą na zatracenie, 

mocą Bożą zaś dla nas, którzy dostępujemy zbawienia. (1 Kor 1,18)

Takie chrześcijaństwo

- które nie zatrzymuje się na smutku śmierci, ale idzie ku życiu -

 jest mi szczególnie bliskie. 

Słusznie mówił ksiądz Józef Tischner, że 

odkąd Jezus pokonał śmierć, żaden optymizm nie jest w Kościele przesadą, 

 dlatego Panie Jezu wołam,

 abyś zamienił moją bezsilność w ewangeliczny dynamizm.

to, co służy naszemu dobru

Trwając na modlitwie za DMD, 
sparafrazuję nasze "Dzieje" pragnąc, 
aby nasze Duszpasterstwo stawało się DOMEM Młodych Duchem, 
do którego "podwoje wiary" zawsze są uchylone tak, 
aby Słowo pełne Życia mogło docierać do Jego mieszkańców 
"swobodnie i bez przeszkód".

A z dzisiejszej kolekty płynie błaganie, 
aby pozwolić swobodnie działać Bożej Opatrzności, 
która "nigdy się nie myli w swoich zrządzeniach. 
Niech oddali od nas wszystko, co nam szkodzi, 
i udzieli wszystkiego, co służy naszemu dobru."