aby dom był mieszkaniem

„To mówi Pan: Czy ty zbudujesz mi dom na mieszkanie?”(2 Sm 7,5)

W życiu budujemy sporo domów np. w postaci przeróżnych 

relacji. Czasami wkładamy w to mnóstwo wysiłku, 

a efekty są różne bo czy te domy są rzeczywiście mieszkaniami?

Jedne są trwałe jak na skale, inne chwiejne jak na piasku, 

okazałe jak pałac, albo ubogie jak szopka.

Jeżeli chrześcijaństwo traktuję poważnie, 

to nie mogę nie zadać sobie pytania o to, 

czy dom mego serca jest czymś tylko symbolicznym, 

czy jednak chce stawać się coraz bardziej mieszkaniem.

Mówi się, że miłość ma największą moc sprawczą. 

Od pewnego czasu zastanawiam się jednak nad istotą odwagi, 

która w moim przekonaniu jest czymś nieodzownym 

do realizacji tego, do czego pociąga miłość. 

Jeżeli jest w nas chociaż troszkę odwagi, 

to nie my się na nią zdobywamy, 

lecz to ona zdobywa  nas...  (za A. von Speyr) 
nie my
lecz
ona zdobywa nas...

Chcę budować dom, w którym mieszka moja małość, 

zapraszająca Przybysza, którym jest Boża Łaska, 

pamiętając o tym, że relacja z Panem Bogiem 

nie opiera się na tym co czynię dla Niego, 

lecz na tym, co On czyni dla mnie. 

Jednak pierwszy ruch należy do mnie = mojej marnej odrobiny 

odwagi, pozwalającej przyjąć dar darmo dany, 

który może wywołać kaskadę dobra

ponieważ

życie kurczy się
albo rozszerza

proporcjonalnie
do czyjejś 

odwagi