rozpoznawalność

Udział w święceniach diakonatu pozwala odczuć

moc Bożej obecności, moc modlitwy, moc ludzkich pragnień.

Po Liturgii garść życzliwości, a serce radosne, że chce się śpiewać.

 Zdania wśród nas podzielone, bo bez gitary,

bo będzie nierówno i zawodząco.

W końcu spontanicznie decydujemy się

wielbić Pana Boga śpiewem, przytupem, klaśnięciem.

W pewnym momencie podchodzi do nas nieznajoma

i pyta skąd jesteśmy. Zaskoczeni przedstawiamy się,

ale zaintrygowani jesteśmy tym skąd ta ciekawość.

"Bo jesteście tacy zgrani i radośni" - słyszymy w odpowiedzi.

Miło usłyszeć zwłaszcza, że radośni rzeczywiście jesteśmy,

tylko z tym "zgraniem" bywa różnie. Wiemy nad czym popracować.

Wniosek: Radość, choć może czasami niezbyt perfekcyjnie wyrażana,

może być znakiem rozpoznawalnym chrześcijan.

Mnie taka ROZPOZNAWALNOŚĆ dodaje skrzydeł :-)