Serce o dwóch Obliczach

Przy okazji dni, w których czcimy 

Najświętsze Serce Pana Jezusa i Niepokalane Serce Maryi, 

przypomniałam sobie obraz z Kalwarii Zebrzydowskiej,

 na którym twarze Syna i Matki są tak silnie zespolone, 

że razem tworzą kształt serca.

. 

Piękny to obraz pokazujący miłość, która bynajmniej nie jest uczuciem, 

ale Bożą dojrzałością, która cierpliwa jest, łaskawa, nie zazdrości,  

nie szuka poklasku, nie unosi się pychą, nie dopuszcza się bezwstydu, 

 nie szuka swego, nie unosi się gniewem, nie pamięta złego; 

 nie cieszy się z niesprawiedliwości, lecz współweseli się z prawdą.  

Wszystko znosi, wszystkiemu wierzy, we wszystkim pokłada nadzieję, 

 wszystko przetrzyma, nigdy nie ustaje. 

 

Jakież było moje zaskoczenie, gdy zobaczyłam, 

że Liturgia kolejnego dnia – tym razem niedzieli – kontynuuje 

wątek Miłości Dwóch Serc, kiedy to zarówno wdowa z Nain jak i wdowa, 

u której zatrzymał się Eliasz, proszą o życie dla swych martwych synów. 

Żarliwość ich pragnień zostaje wysłuchana

 i rzeczywiście płacz zostaje zamieniony w radosny taniec. 

Jak dobrze jest mieć pewność, że wszystkie mądre pragnienia 

wypływające z Miłości, spełniają się w Bożym wymiarze.