Na ostatnim WDW rozważaliśmy słowo o cudownym rozmnożeniu chleba (J 6,1-15). Zdawałoby się, że tekst znamy prawie na pamięć i nic nas nie zaskoczy.
Po raz kolejny przekonaliśmy się, że nic bardziej błędnego. I jak tu nie mówić o cudzie rozmnożenia Słowa w ożywionej dyskusji, kolejnych odkryciach, przełożeniu na własne życie i nawet postanowieniach (z tym zawsze jakoś najtrudniej).
Po raz kolejny przekonaliśmy się, że nic bardziej błędnego. I jak tu nie mówić o cudzie rozmnożenia Słowa w ożywionej dyskusji, kolejnych odkryciach, przełożeniu na własne życie i nawet postanowieniach (z tym zawsze jakoś najtrudniej).
Jezus pyta czym dysponujemy.
Z zawstydzeniem odpowiadamy: 5 chlebów i 2 ryby. Tylko tyle możemy Jemu dać.
A On pierwsze co robi, to DZIĘKUJE za to, co dał Mu człowiek.
Dziękuje, łamie i rozdaje... bez końca. Okazuje się, że ta DROBINA, którą posiadał człowiek staje się WSZYSTKIM co było potrzebne, aby objawić BOŻĄ MIŁOŚĆ.
Potrzeba nam mądrej dumy z tego co posiadamy, aby zechcieć przynieść "nasze wszystko" i decyzją woli oddać w Jego ręce.
On zawsze dziękuje i ukazuje swą moc:
"mało" w Jego rękach oznacza "WIELE".
On zawsze dziękuje i ukazuje swą moc:
"mało" w Jego rękach oznacza "WIELE".
No comments:
Post a Comment