przychodzenie

Na początku Adwentu, zastanawia mnie definicja serca 
według Katechizmu Kościoła Katolickiego. 

Brzmi ona mniej więcej tak:

Serce jest mieszkaniem, w którym jestem, gdzie przebywam, gdzie mówiąc dosłownie „zstępuję”. Jest ukrytym centrum, 

nieuchwytnym dla naszego rozumu ani dla innych;

 jedynie Duch Boży może je zgłębić i poznać. 

Jest ono miejscem decyzji w głębi naszych wewnętrznych dążeń. 

Jest miejscem prawdy, w którym wybieramy życie lub śmierć. 

Jest miejscem spotkania, jest miejscem przymierza.

Jeden z komentatorów stwierdził, 
że mieszkańcy Dalekiego Wschodu mówią o nas
- ludziach Zachodu, że „żyjemy w głowie”, czyli w myślach. 

To fakt, że jesteśmy emocjonalnie skoncentrowani na sobie, 

czyli odwróceni od spotkania ze sobą,z drugim człowiekiem 

i z Panem Bogiem na poziomie serca. 

Ujawnia się to szczególnie mocno w postawie obronnej, jaką przyjmujemy w sytuacji trudnej
lub w momencie, gdy ktoś nam coś zarzuci.

Za bardzo kombinujemy w naszym umyśle, 

za bardzo przygniata nas powierzchowność spraw doczesnych.

Tymczasem serce podpowiada proste rozwiązania, 

tylko czy chcemy je usłyszeć, czy chcemy ich słuchać?

Prawda jest jedna: Żyję, jeśli spotykam się z Bogiem w sercu. 

On tam JEST i pragnie spotykać się z moim przychodzeniem.