Jasnogórskie stągwie Elfów (1)

Cudownie było mnie - niegdyś Elfowi - dołączyć 

(najpierw duchowo, a potem bezpośrednio) 

do Jedenastkowej Braci w tym szczególnym dla Grupy 11 roku. 

Dla mnie fenomen pieszego pielgrzymowania polega na tym, 

że on nigdy nie wygasa. 

Dusza zaprawionego w marszu pielgrzyma ma w sobie przekonanie, 

że cokolwiek w życiu by się nie działo,

ponad wysiłkiem człowieka jest bezgraniczna Boża Moc, 

która przeprowadza pomimo ciemności. 

Taką wartość w życie codzienne, 

może wnieść doświadczenie rekolekcji w drodze, 

a wzajemne wsparcie często owocuje wytworzeniem więzi.

Niewątpliwie ukoronowaniem tego roku było

 nocne czuwanie w Jasnogórskiej Kanie.

 Jak to na uczcie weselnej - jadła i napoju zabraknąć nie powinno. 

Tymczasem bywa tak, że do drugiego człowieka 

wychodzimy z pustymi stągwiami serc,

 a na talerzu podajemy grzech naszych oczu i wypowiadanych słów.

Można jednak tak jak Maryja: ze zrozumieniem 

"pogłaskać" bliźniego wzrokiem. Zamiast panikować, darować słowo, 

które podniesie, a nie poniży, po którym będzie wiadomo, 

że trzeba robić cokolwiek powie Jej Syn.

Uderzająca jest analogia symboli: 

przebitego boku Jezusa, 

rysów na obrazie Jasnogórskim 

i śladów ran widocznych na pasie Jana Pawła II. 

Być jak ON, idącym wśród krwawiącego grzechem tłumu, 

z wiarą dotykać JEGO uzdrawiającej MOCY, 

i nie uwieszać się na JEGO omdlewających ramionach,

 lecz je wspierać.

Zadbać też o lampę, by nie zabrakło w niej oliwy czujności

i dalej szaleńczo cieszyć się JEGO bliskością w weselnej Kanie

gdy stągwie są pełne wina

a potem w codzienność nieść pokój, który buduje nas samych i innych.

D Z I Ę K U J Ę
 wypowiedziane wszelkim DAROM DUCHA i TALENTOM 
to dużo za mało. 

Niech zatem PAN będzie Wam Nagrodą!!!